При создавањето на човекот му биле подарени благородни способности и добро урамнотежен ум. Бил совршен како суштество и во совршена хармонија со Бога. Неговите мисли биле чисти, неговите цели свети. Но непослушноста ги изопачила неговите способности и наместо љубовта се појавила себичност. Престапот во толкава мера ја ослабел неговата природа, што со своја сила воопшто не можел повеќе да ѝ се противстави на силата на злото. Станал роб на сатаната и засекогаш би останал тоа кога не би се вмешал сам Бог. Искушувачот имал намера да го осуети планот со кој Бог го создал човекот и земјата да ја исполни со тага и очај. Сите тие зла сакал да ги претстави како последица на Божјето дело на создавањето на човекот.

Во својата безгрешна состојба, човекот одржувал радосна врска со Оној во кого „се скриени сите богатства на мудроста и на знаењето“ (Колошаните 2,3). Но, откако паднал во грев, светоста не му создавала веќе радост, и тој се обидел да се скрие од Божјето присуство. Непрероденото срце и сега се наоѓа во таква состојба. Тоа не е во хармонија со Бога, ниту пак наоѓа радост во заедницата со него. Грешникот не би можел да биде среќен во Божје присуство; нему друштвото на светите суштества би му било непријатно. И кога би му било дозволено да дојде на небото, тој таму не би чувствувал никаква радост…

Продолжете со читање

Како може човек да биде чист пред Бога? Како може грешникот да стане праведен? Само Христос може да нè доведе во хармонија со Бога, во хармонија со светоста; но како да дојдеме кај Христа? Мнозина го поставуваат истото прашање што го поставило мноштвото луѓе на Дуовден кога сфатиле дека се грешни: „Што да правиме?“ Први зборови што им ги кажал апостол Петар биле: „Покајте се!“ Малку потоа, во една друга прилика, тој им рекол: „Покајте се и обратете се за да ви бидат простени гревовите“ (Делата на апостолите 2,37.38; 3,19).

Во покајанието е вклучена жалост поради гревот и одвојување од него. Ние нема да го отфрлиме гревот ако не ја увидиме неговата расипаност; сè додека нашето срце не се откаже од него, нема да има никаква вистинска промена во нашиот живот.

Мнозина не успеваат да ја сфатат вистинската природа на покајанието. Тие жалат затоа што грешеле и дури привидно се менуваат само затоа што се плашат од последиците на своите лоши дела. Но тоа не е библиско покајание…

Продолжете со читање

Нема среќа за оној што ги прикрива гревовите, а оној што ги исповеда и ги напушта, ќе биде помилуван“ (Мудри изреки Соломонови 28,13).

Условите за добивање на Божја милост се едноставни, праведни и разумни. Господ не бара од нас да се измачуваме за да ни се простат гревовите. Не мора да одиме на долги и заморни поклоненија или да вршиме мачни покори за да му ја препорачаме нашата душа на небесниот Бог или да ги окаеме нашите престапи, туку оној што го признава и го остава својот грев, добива милост.

Апостолот кажува: „Исповедајте си ги гревовите еден на друг и молете се еден за друг за да оздравувате“ (Јаков 5,16). Признајте му ги своите гревови на Бога кој единствено може да ви прости, а своите грешки еден на друг. Ако сте го навредиле својот пријател или сосед, треба да ја признаете својата кривица, а негова должност е да ви прости од срце. Потоа треба да барате проштавање и од Бога, зашто братот што сте го повредиле е Божја сопственост и, ранувајќи го него, сте му згрешиле и на неговиот Творец и Откупител. Тој случај се изнесува пред единствениот вистински Посредник, пред нашиот голем Првосвештеник кој „бил искушуван во сè, како нас, но не згрешил“, кој „сочувствува со нашите слабости“ (Евреите 4,15) и може да нè исчисти од секоја трага на беззаконието.

Продолжете со читање

Бог ветил: „Ќе ме барате и ќе ме најдете зашто ќе ме барате со сето свое срце“ (Еремија 29,13).

Цело срце мора да му се предаде на Бога, инаку никогаш не ќе можеме да се промениме и повторно да станеме слични на него. Според нашата природа ние сме далеку од Бога. Светиот Дух нашата состојба ја опишува со овие зборови: „Мртви поради вашите престапи и гревови“, „сета глава е болна и сето срце изнемоштено“, „нема ништо здраво“. Ние сме се заплеткале во мрежата на сатаната кој нè „заробил за да ја извршуваме неговата волја“ (Ефешаните 2,1; Исаија 1,5.6; 2 Тимотеј 2,26). Бог сака да нè исцели, да нè ослободи. Но бидејќи тоа бара целосна промена, обновување на целата наша природа, ние мораме потполно да му се предадеме нему.

Борбата против самиот себе е најголема борба што кога и да е се водела. Откажувањето од самиот себе, комплетното прифаќање на Божјата волја, не оди без борба; но душата мора да му се покори на Бога пред да може да се прероди и да стане света.

Божјето владеење не е втемелено, како што би сакал да го прикаже тоа сатаната, на слепо покорување, на неразумно ограничување. Тоа се повикува на разумот и на совеста. „Ајде да се правдаме!“ (Ис 1,18) – ги повикува Творецот суштествата што ги создал. Бог не влијае со сила врз волјата на своите созданија. Тој не може да прифати почит која не е доброволна и не е дадена свесно. Изнудената покорност ќе спречи секаков вистински развиток на умот или карактерот; таа од човекот би создала обичен автомат. Не е таква намерата на Творецот. Тој сака врвното дело на неговата творечка сила, човекот, да постигне највисок степен на развиток….

Продолжете со читање

Кога Светиот Дух ќе ја разбуди вашата совест, ќе видите дел од стравотијата на гревот, дел од неговата сила, од неговиот чемер и јад и ќе почнете да се гнасите од него. Ќе сфатите дека гревот ве одвоил од Бога, дека сте во власт на силата на злото. Колку повеќе ќе се борите да се ослободите, сè повеќе ќе ја увидувате својата беспомошност. Вашите побуди се грешни, вашето срце е нечисто. Ќе видите дека животот ви бил полн со себичност и со грев. Ќе копнеете за проштавање, за очистување, за ослободување. Хармонија со Бога, сличност со него – што би можеле да сторите да го постигнете тоа?

Вам ви е потребен мир – небесно проштавање и мир и љубов во срцето. Тоа не може да се купи со пари, да се постигне со разумот, со мудроста; не можете да се надевате дека кога било до тоа ќе се доберете со свои сопствени напори. Бог тоа ви го нуди како подарок, „без пари и без плата“ (Исаија 55,1). Сето тоа е ваше само ако ја подадете раката и ако го земете. Господ вели: „Ако вашите гревови се како гламна, ќе станат бели како снег, и ако се црвени како пурпур, ќе станат како волна“ (Исаија 1,18). „Ќе ви дадам ново срце и нов дух ќе вдахнам во вас“ (Езекил 36,26).

Вие сте ги признале гревовите и во срцето сте решиле да ги отфрлите. Сте решиле да му се предадете на Бога. Појдете сега кај него, молете го да ги испере вашите гревови и да ви даде ново срце. Тогаш верувајте дека Тој ќе го стори тоа затоа што така ветил. Тоа е учење што го проповедал Исус додека бил на земјата; ние мораме да веруваме дека навистина го примаме дарот што ни го ветил Бог и тогаш тој е наш….

Продолжете да читате

Tака, ако некој е во Христа, тој е ново создание; старото помина и ете, сè ново настана“ (2 Коринќаните 5,17).
Некој можеби не ќе може да го каже точното време или местото на своето обратување, или да ги наведе сите околности што довеле до него, но тоа уште не докажува дека не е обратен. Христос му рекол на Никодима: „Ветерот дува каде што сака. Го слушаш неговиот шум, а не знаеш од каде доаѓа и каде оди. Така е со секој што е роден од Духот“ (Јован 3,8). Како невидливиот ветер, чиешто дејствување јасно се гледа и се чувствува, и Божјиот Дух работи врз човечкото срце. Таа преродбенска сила, што ниедно човечко око не може да ја види, зачнува нов живот во душата, создава ново создание според Божјиот лик. Иако делото на Духот е нечујно и незабележливо, последиците се видливи. Ако е срцето преродено со работата на Божјиот Дух, животот ќе го посведочи тоа. Иако ние сами ништо не можеме да сториме за да го измениме срцето, или да воспоставиме хармонија со Бога, иако воопшто не смееме да се потпреме на себе или на нашите добри дела, нашиот живот ќе покаже дали Божјата милост живее во нас. Ќе се види промена во карактерот, во обичаите, во стремежите. Ќе се види јасна и решителна разлика меѓу она што тие биле и она што се сега. Карактерот не се открива со случајните добри или лоши дела, туку со склоностите што се покажуваат во вообичаените зборови и постапки.
Вистина е дека некој може навидум беспрекорно да се однесува и без Христовата преродбенска сила. Желбата за влијание во друштвото и за почитување од страна на другите може некого да го наведе да живее уреден живот. Самопочитувањето може да нè наведе формално да се пазиме од злото. И себичното срце може да прави великодушни дела. Тогаш, на кој начин можеме да утврдиме на чија страна сме? …

Продолжете со читање

Промената на срцето со која стануваме Божји деца во Библијата се нарекува раѓање. На друго место е споредена со ‘ртење на добро семе што го посеал домаќин. Според истата слика, оние кои штотуку се обратиле на Христа треба „како новороденчиња“ во сè да „растеме“ „кон Оној кој е главата, Христос“ (1 Петрово 2,2; Ефешаните 4,15). Или, слично на доброто семе што е посеано в поле, треба да израснат и да донесат плод. Исаија кажува дека тие треба „да се наречат дабови на правдата, насад Господов, на слава негова“ (Исаија 61,3). И така од животот на природата се земени слики што ни помагаат да ги разбереме таинствените вистини на духовниот живот.

Сета мудрост и вештина на човекот не можат да му вдахнат живот ниту на најмалечкиот предмет во природата. Само со животот што го вдахнал лично Бог можат да живеат и растенијата и животните. Исто така само со животот од Бога се зачнува духовен живот во срцето на човекот. Ако човекот не е роден „озгора“ (Јован 3,3), не може да добие дел во животот што сакал Христос да ни го даде со своето доаѓање…

Продолжете со читање

Бог е извор на животот, на светлината и радоста за цела вселена. Како светлосни зраци што ги точи сонцето, како водна струја што блика од жив извор, од Бога се излеваат благослови врз сите негови суштества. И секаде каде што има живот од Творецот во срцата на луѓето, тој ќе се излева врз другите во вид на љубов и благослови.

Нашиот Спасител наоѓал своја радост во издигнувањето и откупувањето на грешните луѓе. За да го постигне тоа, Тој не го сметал ниту својот живот за премногу драгоцен, туку претрпел крст, не држејќи до срамот. Така и ангелите постојано се во акција, работејќи за среќата на другите. Во тоа тие наоѓаат радост. Она што себичното срце би можело да го смета за понижувачка служба – да им се служи на оние што се бедни и во секој поглед пониски од нив во карактерот и во положбата – токму тоа е служба на безгрешните ангели. Духот на Христовата љубов, која се жртвувала себеси, е дух што го проникнува небото и ја сочинува срцевината на небесното блаженство. Таков дух ќе имаат Христовите следбеници, таква служба ќе извршуваат тие.

Кога Христовата љубов го исполнува срцето, таа не може да се скрие, како што не може да се скрие ни пријатниот мирис. Нејзиното свето влијание ќе го чувствуваат сите со кои ќе се сретнуваме. Христовиот дух во срцето е сличен на извор в пустина што тече да освежи сè и кај оние кои се на прагот на смртта да разбуди желба да се напијат од водата на животот….

Продолжете со читање

Многубројни се патиштата на кои Бог ни се открива и начините на кои Тој нè поврзува со себе. Природата постојано им се обраќа на нашите сетила. Искреното срце ќе биде трогнато од Божјата љубов и слава што се откриваат во делата на неговите раце. Чувствителното уво ги слуша и ги сфаќа пораките што ги упатува Бог преку природата. Зелените полиња, величествените дрвја, пупките и цутовите, облакот што поминува, дождот што паѓа, потокот што шумоли, убавините на небото – сето тоа му зборува на нашето срце и нè повикува да се запознаеме со Оној кој создал сè.

Нашиот Спасител за своите драгоцени поуки земал примери од природата. Дрвјата, птиците, цвеќето во долините, ритчињата, езерата, прекрасното небо, како и настаните и околностите од секојдневниот живот – сето тоа било поврзано со зборовите на вистината за почесто да се сеќаваме на неговите поуки, дури и среде наметливите грижи со кои е исполнет мачниот живот на човекот….

Продолжете со читањето

Бог ни зборува преку природата и преку откровението, преку своето провидение и преку влијанието на својот Дух. Но сето тоа не е доволно; неопходно е и ние да го отвориме пред него нашето срце. За духовно да живееме и да имаме духовна сила, мора да одржуваме вистинска врска со нашиот небесен Отец. Нашите мисли можат да се занимаваат со него; ние можеме да размислуваме за неговите дела, за доказите на неговата милост, за неговите благослови, но сето тоа уште не е во вистинска смисла одржување на врска со него. За да стапиме во врска со Бога, мора да посакаме да му раскажеме нешто од нашиот личен живот.

Молитвата е отворање на срцето пред Бога како пријател. Не затоа што би било неопходно да му откриеме што сме, туку да се оспособиме себеси да го примиме. Молитвата не го спушта Бога кај нас, туку нас нè издигнува кон него.

Кога бил на земјата, Исус своите ученици ги учел како да се молат. Тој ги упатувал сите свои секојдневни потреби да му ги изнесат на Бога, сите свои грижи да ги стават пред него. Ветувањето што им го дал ним, дека молитвите ќе им бидат примени, ни го дал и нам.

И сам Исус, додека престојувал меѓу луѓето, често одел на молитва. Нашиот Спасител се изедначил со нас во нашите потреби и слабости и со тоа станал понизен и сесрден молител кој од својот Отец бара нова сила за да може да продолжи понатаму, оспособен и за должноста и за искушението. Тој е наш пример во сè….

Продолжете со читање

Мнозина, особено оние што се млади во христијанскиот живот, често ги вознемируваат некои работи кои ги водат кон неверување. Во Библијата има многу текстови што тие не можат да ги објаснат или да ги разберат, и сатаната ги користи да ја поколеба нивната вера во Писмото како Божје откровение. Тие прашуваат: „Како можам да го запознам вистинскиот пат? Ако Библијата навистина е Божја реч, како можам да се ослободам од тие сомневања и забуни?“

Бог никогаш не бара да веруваме ако не ни даде доволно докази врз кои можеме да ја темелиме нашата вера. Неговото постоење, неговиот карактер, вистинитоста на неговата Реч, сето тоа е потврдено со докази што му се обраќаат на нашиот разум, а такви докази има многу. Сепак, Бог никогаш не ја отстранил можноста за сомневање. Нашата вера мора да почива на нашето лично осведочување, а не на некакво набројување на докази. Тие што сакаат да се сомневаат, ќе имаат прилика, додека оние што навистина копнеат да ја запознаат вистината, ќе најдат изобилство доказен материјал врз кој можат да ја темелат својата вера….

Продолжете со читање

Божјите деца се повикани да бидат Христови претставници откривајќи ја Господовата доброта и милост. Како Исус што ни го открил нам вистинскиот карактер на Отецот, така и ние мораме да му го откриеме Христа на светот кој уште не ја запознал неговата нежна и милосрдна љубов. „Како што ме прати ти мене на светот“ – кажува Исус – „и јас ги пратив нив во светот.“ „Јас во нив а ти во мене… та светот да знае дека ти ме прати“ (Јован 17,18.23). Апостол Павле им кажува на Исусовите ученици: „Зашто е очигледно дека сте Христово писмо“, „кое го познаваат и го читаат сите луѓе“ (2 Коринќаните 3,3.2). Во секое свое дете Исус му праќа послание на светот. Ако сте вие Христов следбеник, Тој во вас му праќа писмо на семејството, на местото, на улицата во која живеете. Исус, кој живее во вас, сака да им проговори на срцата на оние што уште не го познаваат. Можеби тие не ја читаат Библијата, или не го слушаат гласот што им зборува од нејзините страници; тие не ја гледаат во Божјите дела неговата љубов. Но ако сте вие вистински Христов претставник, може да се случи преку вас да бидат наведени да сфатат барем дел од неговата доброта и да бидат придобиени да го љубат и да му служат.

Христијаните се поставени да бидат светлоносци на патот кон небото. Тие треба да му ја одблеснуваат на светот светлината со која ги осветлил Христос. Тие треба да живеат таков живот и да развијат таков карактер, што другите, гледајќи ги нив, да стекнат правилно мислење за Христа и за неговата служба.

Ако навистина го претставуваме Христа, тогаш нашата служба, што му е посветена нему, ќе биде вистински привлечна. Христијаните, чијашто душа е полна со меланхолија и тага, кои се жалат и мрморат, погрешно го прикажуваат Бога и христијанскиот живот пред своите ближни. Тие оставаат впечаток дека на Бога не му е мило неговите деца да бидат среќни и со тоа лажно сведочат против нашиот небесен Отец….

Продолжете со читање